آنفولانزا

چطور میشود یکی که برایمان اهمیت دارد، از دستمان دلخور باشد و ما بی تفاوت باشیم؟ چطور بعضی ها در این مواقع  خیلی خونسردانه عمل می کنند و عین خیالشان هم نیست؟ یا اگر هم باشد ساده میگیرند و خیلی آزارشان نمیدهد؟ زیادی عذاب کشیدن برای این موضوع ویژگی دخترانه ایست نه؟ میشود کمی به من هم یاد بدهید که بتوانم کمی بی تفاوت باشم و کمتر عذاب بکشم؟!

ساعت یک و ربع بامداد است و من به قدری از پیدا کردن دوستی قدیمی در اینستا و فوج فوج انرژی های مثبتی که با حرف هایش برایم میفرستد هیجان زده شده ام که بالکل خواب از سرم پریده است. حالا هم در خانه ای سوت و کور، همینطور بیهوده برای خودم راه میروم و میچرخم و هی دوباره و چندباره ذوق میکنم. چقدر همین صحبت های ساده و کوتاه حالم را خوب کرد. شکرت خدا جان..

برای اینکه بتوانی خدا را با چشم دلت ببینی، غیر خدا را با چشم سر کمتر نگاه کن.

برای اینکه بتوانی با خدا بهتر درد دل کنی، با دیگران درد دل نکن.

برای اینکه بتوانی دلت را پر از محبت خدا کنی، از محبت غیر خدا دلت را خالی کن.

استاد پناهیان

از آنجایی که حس و حال نوشتن پریده است و همین پست های کوتاه را هم به سختی مینویسم، گفتم بنده هم مانند جناب میرزا، از ایده ی پرتقال جان الگو بردارم و پستی را اختصاص بدهم به حرف های شما. از قسمت نظرات این پست می توانید تیک ناشناس را فعال کنید و از این طریق نه وبلاگ و نه ای پی تان مشخص می شود و آن وقت هرچه در دلتان هست را درباره ی این وبلاگ و نویسنده اش بنویسید. این شما و این آزادی بیان :)

فرهمند مناجات حضرت امیر را بخواند و تو بشنوی و آرام نشوی؟ +